Momenteel ben ik op reis in Mauritius. Afgelopen week zat ik in een guest house van een ontzettend lieve vrouw. Vanaf het moment dat ik binnenkwam drukte ze me op het hart dat ik voorzichtig moest zijn. In eerste instantie vond ik het een beetje overdreven, bangmakerij. Achteraf bleek dat ze gelijk had. Dat is het ding met moeders, ze hebben altijd gelijk. Deze vrouw heeft het instinct van een moeder. Ze doet er alles in haar macht aan om te beschermen, te behoeden en te verzorgen. Deze kwaliteit is onmiskenbaar belangrijk en veel te vaak wordt het voor vanzelfsprekend genomen.
Mijn eigen moeder was een bijzondere vrouw. Uiteraard denkt iedereen dit over zijn of haar eigen moeder. Maar ik WEET dat het echt waar is. Mijn moeder was nog één van de weinige vrouwen wie het gegund werd om op en top vrouw te mogen zijn. Ze was zachtaardig, zorgzaam, beschermend als een leeuwin. Strijdlustig, alles had ze over voor haar gezin. Ze was ook nederig, soms iets te bescheiden. Ze schoof zichzelf vaak aan de kant voor ons. Ze was altijd daar. Dat is hetgeen waar ik lang over na kan denken. Het onvoorwaardelijke. Zodra ik thuis kwam was ze daar. Ze liet ons altijd merken dat ze beschikbaar was. Ook al waren we van huis, dan appte ze ons een hart emoji. Toendertijd vond ik het soms overdreven. “Mam, ik ben net een uur weg van huis. Laat me met rust.”, hoor ik mezelf soms nog denken. Verstikkend kon het soms voelen. Misschien had zij ook gewoon liefde en bevestiging nodig. Het is niet altijd makkelijk om te zijn zoals zij was. In een maatschappij die draait om mannelijke kwaliteiten.

Presteren, doen, hard zijn, rationeel, gewoon doen, carrière maken, hart voor de zaak, avontuurlijk, op je hoede zijn, doelgericht, snel, druk, doelen behalen, assertief (hak een knoop door, NU), egoïstisch (niemand gaat zich om jou bekommeren, houd je eigen broek op), niet beschikbaar voor emotie maar voor werk. Al die dingen waar we voor worden geprezen in Nederland. DIK voor worden betaald. Dat was mijn moeder niet. Mijn moeder had tegenovergestelde kwaliteiten: zorgzaam, weifelend (zaken lang overdenken), sensitief, empathisch, zachtaardig, vertrouwen, beschikbaarheid, gevend in het nemen, intuïtief en strijdlustig voor degene van wie ze hield.
De tijd, energie en het werk dat mijn moeder stopte in het verzorgen van haar gezin, zorgde ervoor dat mijn vader, broer, zus en ik weer mee kunnen draaien in de maatschappij. Haar arbeid draagt heel plat gezegd bij aan ons BBP. Alle uren schoonmaakwerk, management en zorgtaken binnen gezinnen, die door voornamelijk vrouwen worden verrichten, verrijken ons BBP enorm. Economen hebben berekent dat de waarde van verricht huishoudelijk werk per huishouden zo’n 78.880,53 euro per jaar is.
Nu wordt er vanuit de overheid en “feministische” bewegingen vaak gepleit voor eerlijkere verdelen van huishoudelijke taken onder mannen en vrouwen. Zodat vrouwen meer kunnen gaan werken buitenshuis, geld kunnen sparen en pensioen op kunnen bouwen. Nu vraag ik mij af, is dit in het belang van gezinnen en de gezondheid van mensen. Of is dit in het belang van de overheid, bedrijven en in het belang van economische welvaart. Welke optie klinkt beter voor overheden en grote bedrijven. Beide ouders werken, ze verdienen beiden geld (wat belasting binnenhaalt en de vrouw die wil werken is weer een extra werknemer binnen een bedrijf). Het is een win voor de overheid en het bedrijfsleven. Het geld wat door vader en moeder verdiend wordt, kan worden besteed aan kinderopvang, geld wat ook weer terugstroomt in de economie.
En doordat er twee salarissen binnen komen, wordt er meer en duurder gewinkeld.
In de praktijk brengt deze aanpak de volgende problemen met zich mee. Mannen en vrouwen zijn biologisch gezien verschillend, de rolverdeling is nu “gelijk” maar de hormoonhuishouding en de breinen van vader en moeder niet. Moeder heeft hormonen en een brein waardoor ze zich van nature ontfermt over het zorgen voor anderen. In de praktijk doen vrouwen nog steeds het overgrote deel van de zorgtaken binnen het gezin. Mannen hebben mede door hun hormonen en de werking van hun brein een grote drive om te presteren, beter te willen zijn dan andere mannen en te willen excelleren in hun werk. Automatisch zullen zij meer tijd willen stoppen in carrière maken. Het is echt volkomen nutteloos om te blijven zeuren dat mannen nou toch echt eens een keer dezelfde behoefte wil voelen om te zorg te dragen voor het huishouden.
Het zit in de mannelijke natuur om gefocust te zijn op doelen behalen en competitie op te zoeken.
Daarnaast wordt vrouwen verteld om “onafhankelijk” te zijn, omdat mannen niet te vertrouwen zijn en we vooral niks van ze moeten verwachten. Wat voor samenleving creëren we hiermee. Een samenleving waarin mannen ook niet meer de behoefte voelen om betrouwbaar te zijn of hun verantwoordelijkheid als man te nemen. Zijn vrouw werkt voor een salaris, doet het huishouden en zorgt voor de kinderen (ik tel 3 banen). Hiermee ontneem je de prikkel om voor een man om carrière te willen maken en te willen providen voor zijn gezin. Er is immers al genoeg geld vanwege de twee salarissen. Zoveel Nederlandse mannen hebben een luizenleventje én vinden het nog irritant ook wanneer hun vrouw klaagt over dat ze moe is. Vind je het gek dat ze moe is, ze heeft drie banen. Maar goed, neem een schoonmaker, betaal de schoonmaker met het geld dat je hebt omdat je beiden werk. En je lost in elk geval een deel van de vermoeidheid voor de vrouw op. EN je spekt een schoonmaakbedrijf en daarmee de economie (wat weer goed is voor de overheid en het bedrijfsleven AKA kapitalistische systeem).
Optie nummer twee zou zijn om vrouwen te betalen voor hun werk wat ze thuis doen. Dit betekent ze buitenshuis mogen werken als ze dat willen. Maar wie wordt er beter van dat het overgrote gedeelte van de vrouwen die op werk is, eigenlijk mentaal bezig is met de kinderen. Laat ze om 15:00 van hun baan buitenshuis vertrekken en betaal ze voor het werk binnenshuis waar ze mee bezig zijn van 15:00 tot wanneer de kinderen slapen.
Kinderen horen bij hun ouders te zijn. Kinderen horen niet van 7:00 tot 19:00 op school en bij de opvang te zijn. Onze kinderen worden opgevoed door leerkrachten en pedagogisch medewerkers, die handelen volgens een curriculum van de overheid wat ze geleerd hebben op de pabo en pedagogische opleidingen. Leerkrachten worden weer opgeleid om kinderen kennis aan te reiken, een curriculum samengesteld door onze ministerie van Onderwijs. En ik wil niet zeggen dat dit een slecht curriculum is, maar het mist zo ontzettend veel vaardigheden die niet uit boeken geleerd kunnen worden. We peperen kinderen van jongs af aan in dat ze prestatiegericht moeten zijn. Het hoogst haalbare is een 10 en alles daaronder kan verbeterd worden. Dat goede cijfers op school halen het allerbelangrijkste is, terwijl er zoveel meer talenten te ontwikkelen zijn die het huidige school curriculum nauwelijks omvat noch waardeert.
Een nog kwalijkere zaak vind ik dat we kinderen in dit systeem, waarin ze hun ouders van 7:00 tot 19:00 nauwelijks zien, veiligheid en geborgenheid ontnemen. Maar we wel verwachten dat ze keihard kunnen presteren. Tijdens mijn werk als basisschool lerares schrok ik van het effect van twee werkende ouders, op de mentale en fysieke gesteldheid van de kinderen. De kinderen staan niet open om te leren, de kinderen zijn krampachtig op zoek naar liefde, aandacht en een volwassene die een ouderrol voor ze kan vervullen. Ze willen knuffels, gesprekken en verlangen dingen van de juf en meesters waar leerkrachten ook geen tijd voor hebben.
Probeer maar eens 30 kinderen persoonlijke aandacht te geven, als je een planning hebt om het curriculum door hun strot te moeten duwen. Het is een onbegonnen strijd. En dan vinden we het gek dat zoveel leraren met een burn-out zitten.
Ik vind het een kwalijke zaak dat onze samenleving ondertussen zo is verworden dat het financieel haast niet meer haalbaar is om een eenverdiener gezin te willen zijn. Wat maakt dat we met z’n allen een samenleving willen creëren waarin ons huis en ons gezin door alles en iedereen gerund wordt, behalve door onszelf. De schoonmaakster, de kinderopvang, de juffrouw en als het even tegenzit de psycholoog voor de mentale problemen die dit veroorzaakt bij mensen.
In mijn ogen hebben we meer dan ooit persoonlijke aandacht nodig voor elkaar. Deze vrouwelijke energie van zorgen voor elkaar, omkijken naar elkaar, betrokken zijn bij elkaar. Laat dit alsjeblieft niet verloren gaan in bangmakerij voor het verliezen van “onafhankelijkheid” en het idee dat alle mannen slecht zijn.
Zoveel gezinnen zouden een stuk gelukkiger zijn wanneer de overheid z’n verantwoordelijkheid zou nemen en vrouwen zou compenseren voor hun werk binnenshuis met salaris en pensioen. Dan kunnen ze doen waar ze het beste in zijn, liefdevol zorgen voor hun partner en kinderen. Zonder zich zorgen te hoeven maken over een afhankelijke positie. Ze kunnen zelfs nog hun eigenwaarde en autonomie halen uit parttime werken of hun hobby’s. Iedereen blij. De manier waarop het nu gaat is in mijn ogen schadelijk voor iedereen, mannen, vrouwen en vooral kinderen.
Er groeit een hele generatie op met aandacht tekort en attachment issues. Zoals je merkt aan mijn verhaal hangen veel factoren onderling samen en leidt het ene probleem tot het andere probleem.
Laten we alsjeblieft als samenleving weer focussen op wat er echt toedoet. Aandacht, tijd, rust, liefde en zorg voor elkaar. In plaats van werken tot we er dood bij neervallen van de stress. Compenseer vrouwen voor het werk binnenshuis en je neemt zoveel problemen weg. Laten we weer meer tijd maken om elkaar in de ogen te kijken, in plaats van naar een scherm. Ja, en al heeft dat als consequentie dat we niet altijd de nieuwste technologie tot onze beschikking hebben. Door mijn verblijf in Mauritius heb ik hier ook een mening over ontwikkeld, hoe technologie mensen letterlijk meer van elkaar verwijderd. Hier later meer over. Voor nu ben ik heel benieuwd hoe mijn redenatie ontvangen wordt. In mijn ogen klinkt het logisch, maar twee zien meer dan één dus schroom niet om een reactie achter te laten.